پایگاه خبری عصرجهان؛حامد حیدری

سوم دسامبر مصادف با ۱۲آذر ماه هرسال به نام روز جهانی معلولان در تقویم جهانی ثبت شده است .بی شک این نامگذاری به جهت ایجاد تمرکز و توجه ویژه افراد جوامع مختلف، در راستای رفع نیازهای تکنولوژیک و حیاتی معلولان و همچنین تشکیل نگرش مثبت و مبتنی بر احترام و تعامل شایسته تر با آنهاست؛ بطوری که معلولان جامعه به یک زندگی عادی و دلپذیر دست یابند و حقوق اولیه آنها در آموزش و پرورش، اشتغال،بهداشت ودرمان، و دسترسی به امکانات رفاهی و تفریحی و همچنین کشف و هدایت استعدادهایشان به عنوان حقوق اساسی و ذاتی آنها تلقی گردد.و از طرف دولتها و شهروندان به رسمیت شناخته شود و تضمین گردد.

جمعیت معلولان جهان را بیش از ۵۰۰ملیون نفر تخمین زده اند.با این وجود سیستم های حمایتیِ برخی جوامع با برنامه های توان بخشی مناسب توانسته اند با توانمندسازی مهارتی و شناختی، شمار زیادی از معلولان تحت پوشش را به سطوح بالای رشد و ترقی در زمینه های مختلف فرهنگی هنری ورزشی و حتی سیاسی برسانند که در نوشته های پیشین، زندگینامه برخی از مشاهیر دارای معلولیت را یادآوری نموده ایم.

در این نوشتار دوتن از افرادی که توانسته اند با تلاشی مضاعف و با اراده ای مرکب یک تنه و در یک زمان. به جنگ با معلولیت و محرومیت بروند ودر این جنگ، پیروز مطلق باشند را یادآور می شویم.

همه ما هاشمیه متقیان و صادق بیت سیاح ورزشکاران معلول شهر اهواز را می شناسیم که توانسته اند در مسابقات پارالمپیک ۲۰۲۰توکیو ضمن شکستن رکورد پیشین به مدالهای طلای جهانی در رشته های پرتاب دیسک و پرتاپ نیزه دست بیابند و قهرمان جهان شوند.

این دو قهرمان با هدفمندی و برنامه ریزی و تلاش مضاعف، نه تنها بر معلولیت خود فائق آمده بلکه محرومیت های فراوان محیطی خود - که افراد سالم را هم خنثی کرده است -کنترل و بر آن پیروز شده اند. و این درس بزرگی است که به همه ما داده اند که اگر عنصر اراده وزندگی هدف مند با برنامه ریزی و تلاش فراوان همراه گردد هر غیرممکنی را ممکن خواهد ساخت همچنین به ما آموختند: که «خواستن» بعلاوه «دانستن» و تلاش کردن است که «توانستن» را به بار می آورد.

باشد تا ضمن ارج گذاشتن به این انسانهای وارسته، سازه های مثبت زندگیشان را الگو برداری کنیم تا بتوانیم با تأسی از آنها قله های موفقیت زندگی خودمان را فتح نماییم.

و شاعران چه زیبا سرودند:

«روزها می گذرند
شب ها
با ستاره ،بی ستاره
می آیند و می روند
...ومن
پیرتر و پیرتر
و صندلی چرخدارم
این همدم وفادارم فرسوده تر میشود
اینجا ،کجای زمین است
که این چرخ می چرخد
هیچکس ،هیچگاه نمی خواهد
پا به کوچه های درون من بگذارد
اگر هم میگذارد ،نیامده میگذرد
و یا خدا را به شفای من میخواند.
من هستم
آب،هوا،خاک ،درخت را
خوب می فهمم
تنفس من هم آغازی شاد داشته
و دست و پاهاو چشم هایم
روزگاری ...
ای آدم...»

حامد حیدری

۱۴۰۰/۹/۱۲