پایگاه خبری عصرجهان؛حامد حیدری✒️ شهر را چه شده است ؟ کار به کجا رسیده که سگان این بوم، آشناگیر شده اند.
حکایت، حکایت مردن است و زخمی شدن، اما نه با گلوله و تفنگ، نه از خصم و دشمن، بلکه از دوست باوفا و یار قدیمی انسان و رفیق او...
یک عمر خونمان را در شیشه کرده بودند، از گرگ ترسانده بودند.اما چشمها را که باز کردیم دیدیم که نیمی از گله را سگ چوپان خورده است.
 و چه سخت است شنیدن این خبر که عزیزانمان را سگان ولگرد محله تهدید می کنند، زخمی می کنند و احیانا به کام مرگ می کشند. سگ هایی که خود ما آنها را بزرگ کردیم و پرورش داده ایم.
گفته می شود که بعد از عصر یخبندان وقبل از هرگونه جانور دیگری، سگ، اهلی شده و در طی قرنهای متمادی با انسان زندگی می کند، اکنون همدم و همخانه اوست. تکثیر و زادوولد زیاد آنها، آزاد ورها بودنشان و پرسه زدنشان در محله ها، صفت «ولگرد» را برایشان به ارمغان آورده است. شهرداری و دهیاری، در شهر و روستا مسئولیت ساماندهی سگهای ولگرد را دارند. می شود با جمع آوری و نگهداریشان ،در یک مکان خاص، یا با عقیم کردن، تکثیر سریعشان را کنترل کرد. که کشتن سگ و نابودیش راه حل سریع است نه صحیح...
 آموزش شهروندان در زمینه نگهداری و مراقبت سگهای خیابانی ، حتی چگونگی تحویل و خلاصی از آنها وظیفه دیگری است که متولیان امر باید به آن بپردازند.شهروندان هم به طور خودجوش ،غذا دادن به این سگ های بی صاحب و ولگرد را متوقف کنند چون ممکن است این عمل با ایجاد احساس امنیت برای سگ ها،باعث زاد وولد و تکثیر زیاد آنها شود.

 تهدید دیگر سگ های ولگرد و بی صاحب در حاشیه شهرها و روستا ها این است که ممکن است با گرگها بَر بخورند و نتیجه، تولد جمعیت معروف به گرگاس است؛ که دیگر نه گرگ است و نه سگ، خطری جدی که می تواند جان انسانهای زیادی را تهدید نماید.
امیدواریم که این پدیده دیر آشنا از طرف مسولان امر، بطور جدی پیگیری شود که«ازسگ کمتر است کسی که به وفاداری اش اعتباری نیست. قلاده اش را باز کنیم تا برود» وگرنه باید همواره برای  قربانیان بعدی سگ های ولگرد همچون شاعران  بخوانیم:« دامن بلند بپوش و صندل به پای کن که در گذرگه متروک، تمشک های وحشی گسترانیده اند، از بانگ سگها آشفته مشو، دیریست که بوی تورا می جویند این وفاداران...»
۱۴۰۰/۱۱/۱۳