پایگاه خبری عصرجهان؛ حامدحیدری (دکترای روانشناسی و کارشناس آموزش وپرورش)-به تقویم که نگاه می کنم، درکنار مناسبتهای نهمِ اردیبهشت«روز روانشناس » هم آمده. بهانه ای شد که این یادداشت را بنویسم اما نه در باب اهمیت و اثربخشی روانشناس و خدماتی که ارایه می دهد.

از نیاز جامعه به خدمات روانشناختی، خصوصا در پسا کرونا، هم نمی گویم، چون برکسی پوشیده نیست که آزردگی روح وروان، جسم را فرسوده می کند و برعکس. همه هم میدانند که بالانس جسم و جان، هنر روانشناس است.اما این طبیب ،خود دردمنداست. ، کسی از او حمایت نمی کند.بسترش برای فعالیت حرفه ای، فراهم نیست. دغدغه هایش زیاد است. تعرفه های یک متخصص پزشکی و متخصص روان را مقایسه کنیم ؛عمق فاجعه هویداست.

پزشکی که در یک ساعت ۱۰مریض و یا بیشتر و گاهی چندنفر را همزمان، ویزیت می کند اما یک روانشناس همان تعرفه را باید برای یک نفر و به مدت تقریبا یک ساعت ویزیت کند.

متاسفانه خدمات روانشناختی بین چکش «تورم» و سِندان «بی توجهی» له شده است. عدم حمایت دولت ها، باعث شده هم درمانگران و هم مراجعانشان ناراضی باشند.

به همان میزان که تعرفه ها، برای نگهداری مراکز مشاوره وامرار معاش و گذران زندگی روانشناس ناچیز است ؛ پرداختنش برای مراجعان و اغلب اقشار نیازمندِاین خدمات، سخت وغیر مقدوراست بطوری که خیلی ازشهروندان، خدمات مشاوره روانشناختی را از سبد نیازمندی های خود خارج کرده و به دور انداخته اند.

یکی از علل این است که هنوز دولت، بیمه ها را ملزم به تحت پوشش گذاشتن همه خدمات روانشناختی نکرده است. ایجاد و اجرای قوانینِ حمایتی و فرهنگی می تواند بسترهای درمانگری حوزه روان را بهبود بخشد.مثلا الزام بیمه ها، باید به مطالبه عمومی تبدیل شود و دریافت خدمات روانشناختی برای تحصیل، ازدواج ، اشتغال، وزمینه های دیگر...برای افراد الزامی گردد. که حالِ جامعه، سخت پریشان است و هرچقدر بتوانیم «جلوی ضرر را بگیریم منفعت است..!»