عصرجهان: هنوز دود حاصل از سوختن یکی از مخازن پتروشیمی بوعلی ماهشهر نیمه‌جان، نفس‌های خروج بر پیکر داغ این محل می‌زند.
هنوز هم بوی سوختن چند هزار لیتر ثروت ملی به مشام می‌رسد، کارگرها و آتش‌نشانانی که شبانه‌روز جان خود را در دست گرفتند برای اینکه نانی به خانه‌هایشان ببرند و مدیرانی که در کابینه‌شان فیش‌های نجومی سوژه بود و از پایتخت آمده بودند برای نظارت سوختن ثروت ملی و زحمت کارگران در شعله‌های آتش، مدیرانی که شاید این روز را پیش‌بینی نمی‌کردند.
وزیر نفت هم آمد، معاونش، مسئولان وزارت کمی آن طرف‌تر و مدیری که خبره برای بحران بود، همه آمدند تا ببینند آتش‌نشانان چگونه به جنگ زبانه‌های پر خشم آتش بر تولید ملی می‌روند، زنگ هم زدند تا هلی‌کوپتر و هواپیمای امدادی و آتش خاموش کن آمد، همه چیز می‌گفتند تحت کنترل بود، اما آتش می‌سوزاند.
آتش آن‌قدر در خودش سوخت تا کم آورد، حتی زبانه‌هایش هم دیگر نفس نداشت از بس در خود تاب آورده بود، حضور مسئولان و آقای وزیر هم کمکی نکرد تا دیواره خم شد، فروریخت، مواد درون مخزن روی زمین خالی شد و این خالی شدن از پیکره فولادی جان از آتش و مواد درون مخزن گرفت.
بالاخره آتش در خودش پیچید و تیتر خبرها بر این موضوع بالا آمد: آتش پتروشیمی بوعلی سینا پس از 54 ساعت خاموش شد! نکته‌ای که داشت خیلی حرف در خود نهان داشت، آتش "خاموش شد" آن هم با شکسته شدن دیواره، اما خبر نیامد که مسئولان ارشدی که آمدند جز بازدید برای خاموشی چه کردند.
اینجا خوزستان است، سرزمین که بوی نفت می‌دهد و باروت کینه دشمنان قلب آن را نشانه گرفته‌اند، همان خوزستانی که خم به ابرو نیاورد وقتی دید صدامیان و بعث بر پیکره‌اش چگونه تازیانه می‌زنند، جنگید.
محمد جهان‌آرا را همه می‌شناسند، سردار هور را، شهید علی هاشمی و بهنام محمدی را، همان کوچک مرد بزرگ مقام را و مردانی از گوشه و کناره این سرزمین که برای اینکه قطب اقتصاد و قلب نفت ایران به دست اجانب نیفتد مردانه جنگیدند.
امروز پس از گذشت آن حماسه بزرگ، خوزستان در کنار مناطق نفتی خود به بزرگترین تولیدکننده محصولات اولیه و پتروشیمی کشور تبدیل شده است، ولی تنها در حال تولید است و شاید باور اینکه از نظر تجهیزاتی کمی دور از انتظار باشد مساله را نتوان باور کرد.
آتش روزهای اخیر در پتروشیمی بوعلی بسیاری از کاستی‌های مناطق بزرگ صنعتی این استان را نشان داد، حتی هلی‌کوپتر و هواپیمای خاموش کننده آتش هم از استان‌های دیگر آمد، هلی‌کوپتر امدادی از بوشهر و کرمانشاه آمد و قلب اقتصاد ایران حتی هلی‌کوپتر مجهز برای آتش خاموش کردن هم نداشت.
با وجود اینکه احتمال می‌رفت در این حادثه‌ای که خوشبختانه تلفات جانی نداشت ولی تلفات کاری وجود داشته باشد این امر اتفاق افتاد.
پس لرزه‌های این آتش امروز به برخی از مدیران این شرکت کشیده شد و مسئول تاسیسات اخراج شد، آن‌هم به دستور مدیر، چون وزیر گزارش کار می‌خواست و همه به‌دنبال مقصر بودند.
حال اگر مقصر حادثه هم مشخص شود آیا مشکل نبود امکانات ایمنی مناسب حل خواهد شد؟ عوامل کم‌کار اخراج می‌شوند، در حالی که در بسیاری از کشورهای دنیا برای ناتوانی در حل یک بحران وزرا استعفا می‌دهند!
شاید حادثه سال گذشته پتروشیمی مارون ماهشهر را که دقیقا در چنین روزهایی رخ داد همه به یاد آورند، درست در روز حادثه دیدن پتروشیمی بوعلی سینا در ایذه سالگرد یک جوان بود که سال گذشته خود را به آتش زد تا عمق فاجعه را کم کند، سوخت، به تهران اعزام شد و با داشتن 3 کودک زیر 10 سال به دیدار حق شتافت.
در آن حادثه هم به‌دنبال مقصر نمی‌گردیم، فقط خواستیم از کمبود امکانات در استان خوزستان سخن گفته باشیم و نگاه‌هایی که از جانب مسئولان کشوری به پایتخت اقتصاد کشور صورت نگرفت؛ شاید هم وزارت نفت و پتروشیمی بوعلی "شهرام" نداشت...
فداکاری و گذشت نه برای به آتش کشیدن خود برای نجات یک شرکت و ثروت ملی بلکه برای تخصیص امکانات، اما آقای وزیر کارش را با یک عکس یادگار پایان داد.
لینک منبع