به گزارش عصرجهان، صباالسادات حسيني در روزنامه آرمان نوشت: فرار از منزل يعني ترك خانواده و محيطي كه تنها تكيه‌گاه و مأمن هر فردي از بدو حيات محسوب مي‌شود. خانواده براي همه ما نقش تكيه‌گاهي را دارد كه بدون حمايت آن گذر از بحران‌هاي زندگي ممكن نيست. فرار از منزل در سنين نوجواني و ابتداي بلوغ فقط به دختران اختصاص ندارد اما به دليل تبعات منفي بلندمدت فرار دختران نسبت به پسران براي سلامت رواني جامعه اين مفهوم تحت لواي دختران فراري بررسي مي‌شود. فرار از منزل و ترك آن فارغ از تبعات اجتماعي و نگاه ويژه‌اي كه عرف كشور به اين پديده شوم دارد نمي‌تواند لزوما عامل ناهنجاري يا آسيب اجتماعي تلقي شود با اين وجود در پي دستگيري بالغ بر دو هزار زن خياباني و بررسي وضعيت آنها، در سال 92 در تهران مشخص گرديد 600 نفر از آنها روسپی ‌گری را به عنوان شغل خود انتخاب كرده‌اند. گزارش سازمان بهداشت جهاني حاكي از آن است كه سالانه بيش از يك ميليون نوجوان 13 تا 19 ساله از خانه‌هاي خود فرار مي‌كنند كه 60 تا 70 درصد اين تعداد شامل دختران و 30 تا 40 درصد فرارها بين پسران رخ مي‌دهد. اصطلاح «فراري» به نوجواني اطلاق مي‌شود كه بر اساس حكم قضايي دادگاه نوجوانان، مرتكب تخلف ترك پدر و مادر و سرپرستان خود بدون اجازه شده است. در همايش آسيب‌هاي اجتماعي كه سال گذشته در تهران برگزار شد عنوان شد آخرين آماري كه از دختران فراري و تعداد آنها ارائه شده مربوط به سال 78 است كه اين ميزان نسبت به سال 65، 20 درصد افزايش داشته است.

 فرار سالانه 10درصد دختران از خانه

روز گذشته مديركل بهزيستي استان تهران با اشاره به اينكه بايد توجه ويژه‌اي به مسائل اجتماعي شود، گفت: متاسفانه آمار فرار دختران از منازل بين ۱۴ تا ۱۸ سال رو به افزايش است. احمد دلبري گفت: فرار دختران در سنين نوجواني و جواني شكل مي‌گيرد و ما بنا داريم براي رفع اين پديده و آسيب الگويي از خانواده متعالي و توانمند شده را طراحي كنيم. مديركل بهزيستي استان تهران بيان داشت: متاسفانه نقش بهزيستي كمتر به سمت صيانت خانواده‌ها رفته است و ما بنا داريم اين موضوع را پررنگ‌تر در سطح خانواده‌ها انجام دهيم. دلبري در ادامه اين همايش به آمار فرار دختران از منزل اشاره كرد و گفت: متاسفانه اين پديده روز به روز در حال افزايش است و سالانه 10 الي 15 درصد از دختران بين 14 تا 18 سال از منازلشان فرار مي‌كنند. به گزارش فارس، مديركل بهزيستي استان تهران در پايان اظهار اميدواري كرد: با همكاري استانداري تهران و سازمان بهزيستي توجه ويژه‌اي به سكونتگاه‌هاي غيررسمي و حاشيه استان تهران صورت گيرد.

 فرار از منزل يك پديده چند عاملي است

يك پژوهشگر مسائل اجتماعي درباره دلايل فرار دختران از منزل به «آرمان» مي‌گويد: به‌طور كلي فرار از منزل يك پديده چندعاملي است و هفت عامل سبب فرار از منزل مي‌شود. حسن عشايري مي‌گويد: در درجه اول ناهنجاري‌هاي رفتاري و عقب افتادگي ذهني در جمعيت قليلي از معلولان به دليل مشكلاتي كه خانواده‌ها در نگهداري اين افراد داشته و فشارهايي كه به آنها وارد مي‌كنند، باعث فرار مي‌شود كه شرايط اين افراد به دليل معلوليت و عدم توان نگهداري از خود بسيار بغرنج‌تر از بقيه خواهد بود. در درجه بعدي كودكاني كه ناپدري يا نامادري دارند به دليل سوءرفتار اين افراد دست به فرار مي‌زنند. عامل سوم شرايط خانوادگي و فقر اقتصادي است و عامل چهار ارتباط با جنس مخالف و تحريك او و در نهايت مشكلات اجتماعي مانند ازدواج اجباري و مشكلات عاطفي نيز زمينه‌ساز فرار خواهد بود. عشايري عنوان مي‌كند: مراكز نگهداري و حمايت از دختران فراري در صورتي موفق خواهند بود كه با مداخله خانواده‌ها دختران فراري را به دامن امن خانواده برگردانند.

  نخستين مركز نگهداري دختران فراري

ماه گذشته وزير تعاون، كار و رفاه اجتماعي با اشاره به اينكه در حال حاضر سازمان بهزيستي براي دختران فراري برنامه دارد، گفت: اگر بتوانيم براي راه‌اندازي مراكز ويژه دختران فراري كار را با خيرين پيش ببريم، بدون شك در اين راه موفق‌تر خواهيم بود. علي‌ربيعي گفت: در حال حاضر يكي از خيرين در بحث راه‌اندازي مركزي براي دختران فراري ورود پيدا كرده و مكان لازم براي راه‌اندازي اين مركز نيز آماده شده و به‌زودي شاهد افتتاح اين مركز خواهيم بود. به گزارش ايلنا، او تصريح كرد: این، نخستين مركز نگهداري از دختران فراري در شهر تهران خواهد بود، اما تاكنون ظرفيت اين مركز مشخص نشده است.

  مداخلات نهادهاي غيررسمي

يك آسيب‌شناس اجتماعي درباره معضل فرار دختران از منزل به «آرمان» مي‌گويد: در درجه اول و قبل از مداخله نهادهاي رسمي مانند بهزيستي بايد نهادهاي غيررسمي مانند خانواده و نهاد آموزش بر روي اين مساله كار كنند. ثريا عزيزپناه عنوان مي‌كند: فرار دختران از منزل يك آسيب اجتماعي است كه ناشي از ضعف خانواده در ارائه كاركردهاي رواني و عاطفي است. به گفته او در كنار مشكلات اقتصادي و اجتماعي، مشكلات عاطفي و عدم درك دختران از سوي خانواده و خلاهاي عاطفي، فرد را به اين سمت و به اين تصميم‌گيري سوق مي‌دهد. فارغ از اينكه بي‌بند و باري و بلندپروازي مي‌تواند عامل اين مساله باشد مكشلات عاطفي و روابط سرد و معيوب در خانواده عاملي مهم قلمداد مي‌شود. او مي‌گويد: سازمان بهزيستي به عنوان يك نهاد حمايت‌گرايانه اقداماتش در اين زمينه كافي نيست و بايد ديد چند درصد اين دختراني كه فرار كرده‌اند بعد از ارجاع به اين مراكز به خانواده بازگشته و به مسير زندگي عادي برمي‌گردند. عزيزپناه ادامه مي‌دهد: متاسفانه در اغلب موارد اين دختران بعد از ارجاع به اين مراكز به محض خروج از آنها باز هم به فرار و رفتارهاي ناهنجار روی مي‌آورند. اين روانشناس مي‌گويد: اگر خانواده تلاش كند دختران را درك كند و بيش از حد نياز، در همه اركان زندگي فرد دخالت نكند و به عبارت ديگر مهارت فرزند پروري را تقويت كند، اين مشكل در تركيب خانواده قابل حل است و نياز به مداخله اجتماعي نيست، در حالي كه مداخله دولتي صرف نيز اين مشكل را حل نمي‌كند.

لینک خبر :  http://armandaily.ir/?News_Id=124491