عصرجهان -مهدی بهلولی، کارشناس آموزش‌وپرورش در روزنامه شرق نوشت:اگر بخواهیم از دید فرهنگیان، عملکرد علی‌اصغر فانی، وزیر آموزش‌وپرورش دولت یازدهم را مورد ارزیابی قرار دهیم، متاسفانه باید گفت که عملکرد قابل‌قبولی ندارد. بی‌گمان، درصد چشمگیری از آموزگاران، از آنچه در یک‌سال‌ونیم گذشته در آموزش‌وپرورش رخ داده، راضی نیستند. انتقادهای فرهنگیان را، هم می‌توان در دفتر مدرسه‌ها و فضاهای مجازی شنید و هم در برخی گردهمایی‌های اعتراضی که چندی پیش در برخی از شهرستان‌های کشور و روبه‌روی اداره‌های آموزش‌وپرورش انجام گرفت.  با روی‌کارآمدن دولت یازدهم، در میان فرهنگیان امیدهایی برای بهترشدن اوضاع کاری آنان پدید آمد، اما در همان ماه‌های نخست، هنگامی که روشن شد بیمه طلایی فرهنگیان، نسبت به گذشته، ضعیف‌تر شده، این امیدها رو به سستی نهاد.

بی‌گمان آموزش‌وپرورش در دولت دهم، به‌خاطر کارهای شتابزده و کارشناسی‌نشده‌ بسیار فرادستان آن، بیشترین آسیب‌ها را دید. ناگفته نماند که اغلب اقدامات سست ‌بنیاد دولت دهم، با تایید مجلس نهم انجام گرفت. از این رو در دولت دهم، بیمه طلایی فرهنگیان راه‌اندازی شد و با شرایطی که داشت توانست رضایت نسبی فرهنگیان را جلب کند. اما فانی در نخستین اقدام خود، نه‌تنها به بهبود این بیمه کمکی نکرد، بلکه با تغییراتی که در آن پدید آورد، به میزان چشمگیری از توانایی آن کاست.
علی‌اصغر فانی، باور به خصوصی‌سازی آموزش‌وپرورش دارد. از این‌رو چندان میانه خوبی با آموزش‌وپرورش دولتی ندارد. برنامه‌ها و طرح‌های فانی- که بیشترین توجه‌ها را به خود جلب کرد- همه ریشه در اندیشه خصوصی‌سازی آموزش‌وپرورش دارند. از آن میان می‌توان به تعدیل نیرو، واگذاری مدرسه‌های دولتی به بخش خصوصی و خرید صندلی‌های خالی مدرسه‌های پولی اشاره کرد. شاید به دلیل همین ساختار اندیشگی باشد که فانی نخواست- یا نتوانست- در لایحه بودجه سال آینده، افزایش قابل‌قبولی به بودجه آموزش‌وپرورش بدهد.
بودجه آموزش‌وپرورش در سال گذشته، چیزی پیرامون ٢١هزارمیلیاردتومان بود. این مبلغ در بودجه سال آینده، پیرامون ٢٤هزارمیلیاردتومان است؛ یعنی افزایشی حول‌وحوش ١٥درصد. اما آنگونه که گفته می‌شود افزایش بودجه برخی نهادها نزدیک به ٦٠، ٧٠درصد صورت گرفته است. اگر این نکته را هم در نظر بگیریم که متاسفانه در دولت‌های نهم و دهم- با بیشترین درآمدهای نفتی- سهم آموزش‌وپرورش از تولید ناخالص داخلی از چهاردرصد به نزدیک یک‌درصد کاهش یافت، اعتراض کنونی فرهنگیان بهتر فهمیده می‌شود.
فرهنگیان از دولت تدبیروامید انتظار داشته و دارند که آموزش‌وپرورش را به‌عنوان یکی از اولویت‌های خود در نظر گیرد. در دو لایحه‌ای که دولت یازدهم به مجلس ارایه داده است، در بهترین حالت می‌توان چنین گفت که افزایش بودجه آموزش‌وپرورش در حد تورم رسمی انجام گرفته است، درصورتی‌که فرهنگیان با توجه به وعده‌های حسن روحانی در زمان انتخابات، چشم‌انتظار افزایشی بیشتر هستند.
در کل می‌توان گفت که انتقادهای فرهنگیان نسبت به عملکرد فانی، بیشتر رنگ‌وبوی اقتصادی و مادی دارد، اما برخی نمایندگان مجلس، از همان آغاز، بیشترین انتقادهایشان، سیاسی بود و به برخی عزل‌ونصب‌ها برمی‌گشت که می‌گفتند سیاسی است.
با این‌همه فانی تلاش کرد به برخی خواسته‌های دیگر فرهنگیان نزدیک شود. برای نمونه اینکه با برخی از تشکل‌های صنفی و گروه‌های سیاسی فرهنگیان ارتباط برقرار کند؛ اقدام پسندیده‌ای که به‌ویژه در دولت‌های نهم و دهم خبری از آن نبود؛ بگذریم که برخی از این گروه‌ها که باید میانجی فرهنگیان و دولت باشند، جذب وزارتخانه و اداره‌های آموزش‌وپرورش شدند و پا از جامعه مدنی بیرون نهادند.
فانی البته کارهای پسندیده دیگری هم کرد. برای نمونه درباره برخی معلمان که در زندان به‌سر می‌برند، به ریاست قوه‌قضاییه نامه نوشت و خواستار آزادی آنان شد. در یک‌سال‌ونیم گذشته می‌توان گفت که شرایط کلی آموزش‌وپرورش بهتر شده و برخی از رسانه‌های آموزش‌وپرورش، بیش یا کم، به بازتاب دیدگاه‌های آموزگاران پرداختند.
در نهایت می‌توان گفت که فرهنگیان کشور، بیش از اینکه خواستار استیضاح فانی باشند، به‌دنبال برخورد نیرومندتر ایشان و دیگر دست‌اندرکاران آموزش‌وپرورش‌ هستند. آنها خواستار این هستند که دولت و مجلس، به‌دور از جناح‌بندی‌های سیاسی، به‌راستی به بهبود آموزش‌وپرورش بیندیشند. آموزش‌وپرورش، با انباشت برخی خواسته‌های اقتصادی و غیراقتصادی روبه‌رو است. فرهنگیان، خواستار فرادستانی توانمندند که در دولت، نماینده آنان باشند و بتوانند همواره و به‌ویژه در لایحه‌های بودجه، گام‌هایی چشمگیر در رفع تبعیض بردارند. از زبان حسن روحانی پیش از انتخابات مجلس می‌توان گفت: «به نظر من، الان معلمان در شرایط خوبی نیستند. بحران اقتصادی بر آنها فشار وارد می‌کند و توان کارکردن را از ایشان گرفته است. تا زندگی بهتری برای معلمان خود فراهم نکنیم امکان بهبود کیفیت در آموزش‌عالی وجود ندارد. من تصور می‌کنم، جامعه ما تصوری آرمانی از معلم ساخته و دایم انتظاراتی از او دارد، ولی متناسب انتظاراتش به معلم اهمیت و امکانات نمی‌دهد. معلم‌ها به اینکه دایم آنها را با عبارات عاشقانه و ادبی تقدیس کنیم نیاز ندارند، بلکه باید مشکلات اقتصادی‌شان را حل کرد.»