پایگاه خبری عصرجهان؛محمد شریفی_خواجوی کرمانی که خدایش بیامرزد، در غزلی سحرانگیز و حُزن انگیز اینگونه سرایید:

*باش تا روى تو خورشيد جهانتاب شود*

*بشکر خنده عقيقت شکر ناب شود*

 خنده عقیق ماندنی جهانتاب هم در بهبهان و هم در خوزستان در دهه ۵۰ به تمام معنا شکر ناب بود۔ وی متولد ۱۳۲۰ در بهبهان است، هوش سرشار و حافظه قوی پایش را به دانشگاه صنعتی آریامهر(شریف) کشانید،جهانتاب تحت تاثیر مبارزان انقلابی قرار گرفت، سر و کارش به کمیته مشترک ضد خرابکاری افتاد ، به زندان رفت۔ با اخراج از دانشگاه به بهبهان برگشت،در بهبهان حلقه جهانتاب شکل گرفت، بازهم به قول خواجوی کرمانی،(من یک مقدار شعرش را دستکاری کردم) : 

[ ماند] تا شمع جمال[ ش] بهنگام صبوح

مجلس افروز سراپرده اصحاب شد[..]

جهانتاب ماند و بعد از پیروزی انقلاب هیچ سهم و رانتی مطالبه نکرد، اما تا توانست کتاب خواند، مناعت طبع پیشه گرفت، نیم نگاهی به اصلاح طلبان داشت، به قدرت نزدیک نشد،دنبال پست و مقام و رانت نرفت، ماند و ماند و در اوج معرفت و نهایت خوش نامی چگونه رفتن را به ما آموخت۔